در حدود ۲۵۰۰ سال پیش ایرانیان باستان از عطر و مواد خوشبو کننده به صورت زینتی و تجملاتی استفاده می کردند. ایرانی‌ها روزانه بدن‌شان را با مواد معطر شست و شو می‌دادند و همچنین در نوشیدنی‌های خود از عناصر خوشبو استفاده می‌کردند. کشورمان ایران از دوران باستان یکی از مهم‌ترین مراکز تولید روغن‌ها و عصاره‌های معطر گیاهی بوده است. عطرسازان ایرانی با خیساندن گل‌ها و گیاهان معطر در روغن‌های اشباع شده و ترکیب آن‌ها با یکدیگر، عطریات مختلفی درست می‌کردند که در سراسر جهان مورد استفاده قرار می‌گرفت. تولید و کار با عطر یک حرفه قدیمی و بهتر بگوییم باستانی است، که نیاز به طبعی لطیف و هنری و مهارت و دانشی خاص و ویژه دارد. مصری‌ها، یونانی‌ها و رومی‌ها همگی با روش‌های تولید عطر آشنا بودند، اما جالب است بدانید، که تقطیر سیستماتیک عطرها در قرون وسطی به وسیله دانشمندان ایرانی کشف و انجام شد. همان طور که گفتیم، در ایران، در اواخر هزاره چهارم پیش از میلاد در محوطه باستانی سیلک تُنگ‌های کوچک از جنس مرمر کشف شده که مخصوص نگهداری عطر بودند و این یکی از نشانه‌های اهمیت دادن ایرانی‌ها نسبت به عطر و رایحه خوش است.

ابن سینا پزشک و دانشمند بزرگ و ایرانی، اولین مبتکر روش تقطیر بود. او روش عصاره گیری از گل‌ها با استفاده از تقطیر را که امروزه به طور معمول در جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد، برای اولین بار مورد استفاده قرار داد. اولین تجربه عطرسازی ابن سینا استفاده از گل رز بوده است. روش‌های تقطیر در کشورهای شرقی به طور قابل توجهی صنعت عطرسازی و به خصوص علم شیمی را در جهان غرب تحت تأثیر قرار داده است. زکریای رازی دانشمند بزرگ ایرانی نیز با کشف الکل، نقش بسیار مهمی در توسعه صنعت عطر و ادکلن و توسعه آن داشته است.